آرتروز زانو از شایع ترین دلایل درد و ناراحتی مفصل زانو در افراد میانسال و سالمند است که موجب اختلال در عملکرد زانو و بروز مشکلات حرکتی در فرد بیمار می شود.
از بین رفتن تدریجی غضروف مفصلی مشخصه اصلی ابتلا به این بیماری است که منجر به ساییدگی استخوان ها بر روی هم و درد و کاهش دامنه حرکتی زانو می شود.
آرتروز عارضه ای پشرونده بوده و در صورت عدم درمان و کنترل آن با روش های مناسب بتدریج پیشرفت کرده و تا جایی پیش می رود که موجب بروز درد و محدودیت حرکتی دائمی زانو می شود.
از آن جایی که مفصل زانو تحرک بالایی دارد و فشار وزن نیز بر آن وارد می شود ریسک بروز آرتروز در این مفصل بالاتر از سایر مفاصل بدن است.
شیوع این بیماری مفصلی در بین خانم های میانسال و سالمند بیش از سایر افراد است به همین دلیل است که افزایش سن به عنوان یکی از مهم ترین فاکتورهای خطر بروز این بیماری شناخته می شود.
اضافه وزن نیز ریسک بروز این بیماری را افزایش می دهد چراکه فشار وارده بر زانوها را افزایش داده و آن ها را آسیب پذیر می کند.
علائم آرتروز زانو
- زانودرد مزمن و گاهی شدید
- ناتوانی فرد در راه رفتن و فعالیت بطور طبیعی
- تشدید درد با خم و راست کردن زانو
- تورم و التهاب زانو
- حساسیت زانو به لمس و فشار
- شنیده شدن صدای سایش استخوان ها بر روی هم
- کاهش فضای مفصلی
- ضعف عضلات اطراف مفصل زانو
- التهاب تاندون ها و بورس های زانو
- خشکی و سفتی مفصل زانو که سبب کاهش انعطاف پذیری و در نتیجه کاهش دامنه حرکتی آن می شود.
- ایجاد خارهای استخوانی در محل مفصل
دلایل و عوامل خطر
- افزایش سن مهم ترین عامل افزایش دهنده خطر ابتلا به آرتروز زانو شناخته می شود چراکه بر اساس آمارها بیش از 80 درصد
- مبتلایان در سنین بالای 65 سال قرار دارند.
- استفاده بیش از حد از مفصل زانو به دلایل شغلی و ورزشی
- اضافه وزن بیش از حد
- ناهنجاری های مفصل زانو
- عادات حرکتی نادرست مانند نشستن به شکل چهار زانو و دو زانو
- قرار گرفتن زانو در حالت خم به مدت طولانی
- حرکات تکراری مفصل زانو مانند خم و راست کردن بیش از حد زانو
- آسیب دیدگی مفصل زانو در گذشته مانند دررفتگی و شکستگی مفصل زانو
- عوامل ژنتیکی و سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری های مفصلی
- برخی بیماری ها مانند روماتیسم مفصلی و مشکلات غده تیروئید نیز ریسک بروز این بیماری را افزایش می دهند.
روش های درمان
با وجود اینکه این بیماری درمان قطعی ندارد اما اقدامات درمانی برای کمک به تسکین درد و جلوگیری از پیشرفت بیماری و تخریب مفصل و همچنین بهبود عملکرد مفصل ضروری است.
استراحت و کاهش سطح فعالیت برای کاستن از فشاری که به زانوها وارد می شود ضروری است.
در صورت وجود اضافه وزن فرد باید با ورزش و رژیم غذایی مناسب وزن خود را کاهش دهد.
برای تسکین موقتی درد و التهاب استفاده از داروهای ضددرد مانند استامینوفن و ایبوپروفن کمک کننده می باشد.
استفاده از وسایلی مانند عصا و واکر را برای کمک در راه رفتن و جلوگیری از وارد شدن فشار به زانو ها می تواند موثر باشد.
فیزیوتراپی زانو و انجام تمرینات ورزشی مخصوص زانو می تواند درد و محدودیت حرکتی ایجاد شده را کاهش داده و به کنترل بیماری و کاهش عوارض ناشی از آن کمک کند.
لیزر پرتوان ، شاک ویو تراپی ، الکتروتراپی ، سوزن خشک و تمرین درمانی از مهم ترین راهکارهای فیزیوتراپی در درمان آرتروز زانو هستند.
تمرینات کششی و تقویتی فیزیوتراپی زانو با تقویت عضلات زانو به جلوگیری از پیشرفت بیماری کمک می کند.
در صورتی که فرد مبتلا به این بیماری به دلیل وجود درد توانایی مراجعه به کلینیک فیزیوتراپی را نداشته باشد می تواند از خدمات فیزیوتراپی در منزل متخصصان ما بهره مند شود.
در صورتی که روش های ذکر شده در بالا نتوانند کمکی به بهبود شرایط بیمار بکنند جراحی به عنوان آخرین گزینه درمانی انجام خواهد گرفت.
کلمات مرتبط :