آرتروز شانه نوعی بیماری مفصلی است که به دلیل تخریب غضروف مفصلی زانو رخ می دهد و خطر ابتلا به آن با افزایش سن افزایش می یابد. اما یک آسیب ، مانند دررفتگی شانه ، حتی در جوانان می تواند منجر به آرتروز شانه شود.
آرتروز که به عنوان بیماری دژنراتیو مفصل نیز شناخته می شود، زمانی اتفاق می افتد که غضروفی که قسمت بالای استخوان ها را می پوشاند ، معروف به غضروف مفصلی ، دچار انحطاط یا فرسودگی می شود. این باعث تورم ، درد و گاهی اوقات ایجاد استئوفیت (خار استخوان ) می شود.
استئوآرتریت اغلب در افراد بالای 50 سال رخ می دهد. در افراد جوانتر ، آرتروز می تواند ناشی از آسیب یا ضربه ای باشد ، مانند شکستگی یا دررفتگی شانه. این بیماری به عنوان آرتریت پس از سانحه شناخته می شود. آرتروز نیز ممکن است ارثی باشد.
برای تشخیص استئوآرتریت شانه ، پزشک سابقه پزشکی گرفته و یک معاینه فیزیکی انجام می دهد تا درد ، حساسیت و از دست دادن حرکت را ارزیابی کرده و علائم دیگر را در بافت های اطراف جستجو کند. در این مرحله ، پزشک ممکن است تشخیص دهد که آیا عضله نزدیک مفصل علائم آتروفی یا ضعف ناشی از عدم استفاده دارد یا خیر.
آزمایشاتی که ممکن است برای تشخیص آرتروز شانه تجویز شود عبارتند از:
- اشعه ایکس
- آزمایش خون ، عمدتا برای بررسی آرتریت روماتوئید ، و همچنین حذف سایر بیماریها
- حذف مایع مفصلی ، مایع روان کننده در پوشش (سینوویوم) مفصل ، برای تجزیه و تحلیل
- اسکن MRI
علائم آرتروز شانه چیست؟
- احساس درد در مفصل شانه بخصوص هنگام حرکت دادن شانه
- تشدید درد با حرکت دادن شانه و بالا بردن دست به بالای سر
- کاهش شدید دامنه حرکتی شانه
- شنیده شدن صدا از شانه هنگام حرکت دادن شانه
- اختلال در عملکرد حرکتی شانه
روش های درمان
اگرچه هیچ درمان قطعی برای آرتروز شانه وجود ندارد اما راهکارهای درمانی علاوه بر تسکین علائم و بهبود شرایط حرکتی شانه از تخریب بیشتر غضروف مفصلی نیز جلوگیری می کند.
استراحت دادن به مفصل شانه. به این معنی که فرد مبتلا به آرتریت مجبور است شیوه حرکت دست خود را در حین انجام کارهای روزمره تغییر دهد. به عنوان مثال ، فرد ممکن است به جای لباسی که از بالای سر بالا می رود ، لباسی بپوشد که از جلو زیپ دارد. یا ممکن است فرد به جای نگه داشتن سشوار برای مدت طولانی ، از سشوار خود استفاده کند.
مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی بدون نسخه ، مانند ایبوپروفن یا آسپرین. این داروها که NSAIDS نیز نامیده می شوند ، التهاب و درد را کاهش می دهند.
استفاده از کمپرس سرد نیز در کاهش درد و التهاب موثر است.
انجام فیزیوتراپی کمک زیادی به تسکین علائم بیمار و بهبود دامنه حرکتی شانه مبتلا به آرتروز خواهد کرد. تمرینات فیزیوترپی دامنه حرکتی انعطاف پذیری شانه را تا حد زیادی بهبود می بخشد.
استفاده از سایر داروهای تجویز شده توسط پزشک. این موارد ممکن است شامل تزریق کورتیکواستروئیدها باشد.
در صورت تخریب کامل مفصل شانه جراحی برای درمان آرتروز شانه ضروری خواهد بود.
- تعویض مفصل شانه (آرتروپلاستی کامل شانه). تعویض کل شانه با مفصل مصنوعی معمولاً برای درمان آرتریت مفصل گلنوهومرال انجام می شود.
- جایگزینی سر استخوان بازو ، یا استخوان بالای بازو (همی آرتروپلاستی). این گزینه نیز برای درمان آرتریت مفصل گلنوهومرال استفاده می شود.
- برداشتن قطعه کوچکی از انتهای استخوان ترقوه (آرتروپلاستی برداشتن). این گزینه رایج ترین جراحی برای درمان آرتریت مفصل AC و مشکلات مربوط به روتاتور کاف است.
پس از جراحی نیز فیزیوتراپی در منزل برای کمک به بهبودی سریع تر و بازیابی دامنه حرکتی شانه از اهمیت بالایی برخوردار است.
کلمات مرتبط :
فیزیوتراپی در منزل – فیزیوتراپی شانه در منزل – متخصص فیزیوتراپی در منزل – هزینه فیزیوتراپی در منزل